گذشت زمان از حسّ حیرت و شگفتی ما نسبت به ”شخصیّتی که نه فقط در دور حضرت بهاءاللّه بلکه در سراسر تاريخ اديان مقام فريد و وحيدی را داراست“ (ترجمه) نکاسته است، همانطور که حضرت شوقی افندی تأکید فرموده‌اند:
حضرت عبدالبهاء در رتبۀ اولی مرکز و محور عهد و ميثاق بی‌مثيل و جامع حضرت بهاءاللّه و اعلی صنع يد عنايتش و مرآت صافی انوارش و مثل اعلای تعاليم و مبيّن مصون از خطای آياتش و جامع جميع کمالات و مظهر کلّيّهء صفات و فضایل بهائی و غصن اعظم منشعب از اصل قديم و غصن الأمر و حقيقت من طاف حوله الأسماء و مصدر و منشأ وحدت عالم انسانی و رايت صلح اعظم و قمر سماء اين شرع مقدّس بوده و اِلی الأبد خواهد بود و نام معجزشيم عبدالبهاء به نحو اتم و اکمل و احسن جامع جميع اين نعوت و اوصاف است. و اعظم از کلِّ اين اسماء عنوان منيع ”سرّ اللّه“ است که حضرت بهاءاللّه بنفسه المقدّس در توصيف آن حضرت اختيار فرموده‌اند و با آنکه این عنوان به هيچ وجه انتساب مقام رسالت به آن حضرت را توجیه نمی‌کند مع الوصف حاکی از آن است که چگونه خصایص متباینۀ متعلّق به کینونت بشری و علم و کمالات فوق بشری در وجود حضرت عبدالبهاء ممزوج و متّحد گشته است. (ترجمه)
